در سال های اخیر بحث و اختلاف نظر زیادی مبنی بر اینکه آیا شیشه سیمی به اندازه کافی ایمن می باشد یا خیر مطرح شده است. دلیل اصلی مطرح شدن این بحث ها، صدمات وارد شده به مردم در محل هایی است که شیشه سیمی در آنجا به کار گرفته شده است.

متداول ترین شیشه های سیمی ( شیشه های سیمدار)، همان هایی هستند که در درب و پنجره مدارس و مکان های عمومی نصب شده اند. گرچه شیشه سیمی مقاومت مناسبی در برابر انتقال شعله های آتش و دود دارد اما این شیشه ها نسبت به شیشه های حرارت دیده (سکوریت) یا لمینت مقاومت مناسبی دربرابر ضربه ندارند و ممکن است در هنگام ضربه خطرناک باشند. تحمل ضربه و ضد ضربه بودن عامل بسیار مهمی در مکان های فوق ازجمله مدارس، مهد کودک ها و مکان های تفریحی می باشد. برای سال های متمادی، تنها نوع شیشه ای که می توانست آزمون های ضد حریق و ضد ضربه را بگذراند، شیشه سیمی بوده است. با ورود شیشه های جدید که کارایی بهتری از شیشه سیمی هم در ضد حریق و هم ضد ضربه بودن دارند، بحث ناکارآمد بودن شیشه سیمی جدی تر شده است. متخصصان و منتقدان استفاده از شیشه سیمی ابراز می کنند که با وجود ورود شیشه های جدید و کارآمدتر دلیلی برای استفاده از شیشه های سیمی وجود ندارد و این شیشه ها را عامل بروز بسیار از صدمات می دانند. برخی از آنها پیشنهاد تغییر قوانین و آیین نامه ها را داده اند. از طرف دیگر، متخصصان طرفدار شیشه سیمی، نصب غیر اصولی و غیر ایمن را عامل بروز صدمات می دانند.

امروزه نسل های جدید از شیشه ضد حریق و شیشه ضد آتش وارد بازار شده اند که به خوبی تست های مربوط به شیشه های ضد حریق را گذرانده اند و درجه بالایی از ایمنی در برابر ضربه را هم دارا می باشند. به نظر می رسد شیشه های سیمی به دلیل ضعف در مقابل ضربه، به تدریج جای خود را به سایر انواع شیشه های ضد حریق بدهد.